|
دانشسرا
شهری است پر ز رندان ، هر سو بود نگاریتا وقت بازگشت است ، باید نمود کاریچشم و زبان نگهدار ، در طول زندگانی تا کامران شوی تو ، با رسم بردباری گر اندکی نظر بر ، جسم و تنت نمایی دانی که با تکبر ، دور است از تو یاری چون یار خسته دل را ، عاری کنی ز باری او خویشتن نماید ، همچون گل بهاری وقتی یدت تواناست ، دریاب مستمندان گر بشنوی غم دل ، از یار یا کناری در بوستان غفلت ، مست اند خوش حریفان خوابند و سخت خوابی غافل ز پشتکاری هر لحظه فرصتی بود ، در دست خوبرویان مشکل توان رساندن ، با حال زار باری صیقل بده تو دل را ، از غفلت و جهالت زنگار شوی دل را، از گرد و هر غباری یا رب صدای عشق است ، سرتا سر وجودم گوید به وصل گیری ، آرامش و قراری با مهوشان خوشدل ، همسو و همنشین شو باشد به جرعه ای می در هم کشی خماری ای راهوار صابر ، از خویشتن برون شو رو سوی شهر عشاق ، با نیت شکاری با یاد دردمندان ، گریان و مضطرب شو شکر نعم نما تو ، گر مست و هوشیاری رخ بر متاب از آن کس ، کز وی وفا برآید این است رسم غیرت گر توسنی سواری نقش قلم ، کرامت ، پوشد گناهکاری از فیض رحمت آن ، رو سوی کامکاری ای سالک ره عشق ، کن جلوه ای نمایان آزاد کن تو دل را ، گر قصد یار داری گر سال ها برفت و پیموده شد ره عمر بگشای چشم دل را در حال خوار و زاری گوهر شناس جان باش در این جهان فانی تا نفس غالبت را پیوسته خوار داری آبان 1385 جمعه 29 بهمن 1389برچسب:, :: 15:59 :: نويسنده : سروش نیا
بار الها ، من چرا با دست خود پاي عشق و روشني پي مي كنم در گذار چرخش چرخ زمان اشك ريزان ، آه ، بر دي مي كنم سينه اي پر درد و رنج و مسكنت قوت جان و دل ني مي كنم سال هاي سالكي ، آشفتگي من ، فداي قامت وي مي كنم حال از آغاز راه ، با معرفت جام عشقي ، مملو از مي مي كنم رفتني چابك ، به سوي سرنوشت از براي دل ، خدا ، طي مي كنم ناتوان ، از ديدن انجام كار قصد تاج و تخت آن كي مي كنم
زمستان 1385 اربعين رفت و نشستم گوشه اي چون گياهي فاقد هر خوشه اي يادم آمد از شجاعت،از فتوت،از سخي از حسين( ع )با مروت از اخي بخشش آب حيات بر مومنان در ميان جنگ و غوغاي سنان ديده ام نادر گياه سبز و تر سبزيش جذاب افكار و بصر من كه مخروب و خراب راه او ناتوان از وصف و حد و جاه او مسجد و منزل همه محزون او هر كجا از او نشان و گفتگو تا قيامت باقي است افكار او گرچه با ظلم و ريا دنياپرست مال و جاه و منصبش آورد دست شد فضاحت عايدآن ظالمان آن فضاحت عبرت ما عاقلان !!! بار الهي در جهان چون ذره ايم از سفاهت غافل و هم غره ايم بي فروغ قرب تو روزم شب است ذوالجلالم لطف توتا سرمد است چون كه بيني جرم ما ، پوشيده دار تا كه نگريزد به لطفت اعتبار چون بداري رحمتت بر شخص خوار رتبتش خيزد به بالا شاهوار بانگ شكر ، يا رب ، خداوند ودود بر تمام نعمت بود و نبود جمعه 29 بهمن 1389برچسب:, :: 15:56 :: نويسنده : سروش نیا
زمستان 81 اي حسين (ع) اي مقتداي دين ما راه و رسمت تا ابد آيين ما جسم تو خونين ز دنيا دار شددشمن تو رو سياه و خوار شدباش يارم ناخداي كشتي خير و نجات هم شفيع و دستگيرم بر صراط گفته هايت بوي عرفان مي دهد ميوه خوش عطر ايمان مي دهد هم پيامت خفته را جان مي دهد هم مرامت درس قرآن مي دهد سرخي خونت به رنگ لاله هاست چشم ما غرقاب و پراز ژاله هاست اي صداي تو نداي حق و داد راه توعقباييان را توش و زاد پرچم خون رنگ تو در دست ماست ضامن اسلام و دين وهست ماست گرمحبانت روند آن راه تو ذره بينند گوشه اي از جاه تو
ا علي (ع) اي باب دانش، منجي روز شماردر مسير عشق بودي جان سپارختم اخلاص عمل در راه دين پاك روحي و بري از كافرين پاسدار راه حق از دشمنان نور تو روشن كند تا بيكران ياور مظلوم و از ظالم بري فاتح لشگرگه ديو و پري قوم تو تاريك دل، اندر نهاد واي بر اين كوه حلم و صبر و داد سايه اي بر آفتاب روي او ناكساني در حجاب و كوي او عاري از خشم شقاوت ، باد آز آنكه كشتش خصم او را در نماز او دعا و زاريش در چاه بود بنده اي ارزنده همچون ماه بود چشم او مدهوش انوار خدا بردگان جهل مسحور خطا او بخفت در جاي پاك آن نبي بهر حفظ مصطفي (ص)، دست شقي سجده ها مي كرد بر درگاه يار داوري مي كرد بر افعال تار قرب كعبه جايگاه زايشش با ملائك هم نشست و آيشش وقت ضربت چون كه آيند سوي او باز باشد لطف احسان خوي او بر اسير و ضارب ظلمت سرشت كرده رحمت سجن او همچون بهشت ضربه اي بودش سزاي كار او بهر آن ديو سياه و زشت رو راه احمد (ص) چون ندارد مال و سود سينه خواهد پر ز عشق و درد و دود از علي اخلاص و عرفان را بجو تا شناسي صورت زشت ازنكو جمعه 29 بهمن 1389برچسب:, :: 15:52 :: نويسنده : سروش نیا
روزگاري با اميدي زيستم رهنما شد هر دمي من كيستم در اميد و نااميدي شاد بود نرم خو شيرين زبان ، چون باد بود حلقه زنجير ياران بود او بر كوير تشنه باران بود او گرمي جمع و محيط غم زده پوششي بر جسم سرد يخ زده از صميم قلب گويم يار بود در امور سخت او مرد كار بود با كمال دانشش بي ادعا مي كنم هر دم مر او را اين دعا بار الهي حرمتش افزون نما تا كه بينم شهرتش اندر سماء چشم بر درگاه حق من دوختم جمله ها از يار خود آموختم كاش باشم هم رهش بار دگر بهر من جويد به سر كار دگر بهمن ماه ۸۷ جمعه 29 بهمن 1389برچسب:, :: 15:51 :: نويسنده : سروش نیا
يكي بود ... يكي نبود ! چون يكي بود ... يكي نبود ! يكي بود ... ديده نبود ! عينكي بود ... هر كس كه بود ! با جبر و جور روزگار ، مردان خادم ... با خدا ، ساكت و بي ادعا ، عامل به فعل انبياء ، با ياد و ذكر اوصيا ... ناگزير غم زده ، دل ها ز نا اهلان زده ، انبان غم بر دوششان ، آتش به دل از جوششان ... كوچكي در بارگاه ... شب ها خدا خدا مي كرد ، براي خود دعا مي كرد ، سوي خداي مهربان ، تير دعا رها مي كرد ... از ته دل به آرزو ... چشم ترش از آن از او ... يكي مي خواست با كلك ، خراب كند كار فلك ! يكي هم ادعا مي كرد ، رفيقش را صدا مي كرد ! ديگري فيل هوا مي كرد ... لعنت به خود روا مي كرد ! تعريف مي كردند از هم با ، با حرف در هم بر هم ... خدا ... خدا ... چه جنسي ! پر بود ز خرده شيشه ، بي مسلك و بي ريشه يكي مي گفت : كه من خود ، آخر آخرينم ، ز دين و دانش و فن از همه برترينم ... يكي بي آبرو مي كرد ، هر جا كه خود را رو مي كرد . نگاه اي برادر ... خداي من خدايا ، يك بام و دو هوا را فرياد از خباثت از عشق بر رياست ...
پروردگارا اگر ذره ام و غافل اما نيازمند توجه ات هستم ، مرا در اين دنياي پر از ريا و دورويي درياب . پروردگارا اگر بتوانم ، به دنبال يافتن راهي كوتاه امن و كم خطر براي رهايي دائمي از شر اهريمنان هستم اما هر چه مي جويم جايي براي تضرع ، تقرب و توسل به بارگاه با عظمتت در پهناي كائنات كم مي يابم جايي را جهت اين منظور پروردگارا اگرچه توان سپاس گويي ضعف هايم را ندارم ، اما قطرات باران لطف و نعماتت به تعداد ذرات تن من بي مقدار و دنياي شيرين ما است . پروردگارا اگر عقل و گستره ديدم اندك است و تمام بزرگيت را نمي تواند تصور كند اما به قدر فهم و ديد دنياييم با وجودم احساست مي كنم و اميد به گشايش گره ها در كار ها را دارم . پروردگارا اگر از محزون و مغمومم !!! از رنج اجبار در همنشيني و ديدار انسان نمايان است ، اما در فغانم با همه شكيبايي ام ، از همنوعان رياكار و روباه صفت بي شرم ، نان به نرخ روز خوري كه با بالاپوشي سفيد از پوست بره ، شمايل گرگ گونه خود را استتار و نقش پاكان را بازي مي كنند ، ادعاي دوستي تو دارند و همنوع خود با كلام و رفتار زشت و وجود ناپاك و متعفنشان مي آزارند و تلاش براي تداوم خدمت ، نوادگي و پيوند با ابليس را دارند . پروردگارا اگر نگرشم به بزرگيت و آفريدگانت كودكانه و نابخردانه است اما نظر كريمانه ات و عظمتت ضعف ديد مرا مي بخشايد و احسانت بر وسعت نگرشم مي افزايد . پروردگارا اگر نبود عنايتت با چه مرحمي سوز دردناك و جانكاه زخم نامردمان بر روحم را فرو مي نشاندم زخمي كه هر دم با خراشيدن روحم ، مرا مي آزارد اما باز به رحمتت اميد دارم . پروردگارا اگر بچه شيطان ها خندان با قهقهه مستانه دست در دست هم ، هواي يكديگر را دارند و يكديگر را تاييد و فخر فروشي مي كنند اما مي دانم كه مي داني . پروردگارا اگر مردمان اهريمن خو با وجود مشاهده دم خروس از جيب ، همچنان بر نيكي انديشه و گفتار و كردار خود در گذشته و حال پافشاري مي كنند اما مطمئنم كه روزي جزايشان در اين دنيا و در آخرت خواهند ديد و رسوايشان خواهي كرد . پروردگارا اگر ناپاكان خود را با شمايل قديسيان و باور هاي زيبا مي آرايند ، براي آن است تا حرفشان آبرومندانه و عامه پسند و مقبول دوستان يا ساده انگاران واقعي باشد اما هيهات كه از دادگريت غافل و از حق بخشي ات به مظلومان بي خبرند .
جمعه 29 بهمن 1389برچسب:, :: 15:42 :: نويسنده : سروش نیا
الهي اي كارساز و اي داننده نهفته هاي ضميرم .
بي تو غرق غفلت و به هواي خويش اسيرم . رويم سوي توست و دل به ديگر جاي دارم . اگرچه راه رسم دويدن ديده و پاي دارم . قصدم راه توست اما گاهي گم گشته و به بيراهه مي روم . سرگشته و حيران ، بيهوده مي دوم . يادت مي كنم به بندگي ات ايستاده و پيشاني خويش بر خاك مي سايم . در سنگلاخ عشق بي باك مي آيم . خشنوديت مي جويم اما گاهي موفق وگاه ناآگاه به وادي شهوت و حرص قدم مي گذارم . صبر با ظفر را به لطفت نزديك مي شمارم . از جان و دل مقامت را ستوده و به بزرگيت و بخشش ات ايمان دارم . گاه هواي درون با اغواي ديو بيرون با هم ساخته و مرا به گمراهي كشانده و مردماني را مي بينم كه بر خاك مزلت نشانده هر جا به بازي انسان ها جمع دل و دين موجب كمرنگي ايمان و رونق ريا شده نور هدايتت چراغي منير و ضيا شده كسب همه به بازار يكدلي و يكرنگي كساد خوش مي درخشد سالوس و ريا و فساد جوشان ضمير و طوفان به دل ، نالان زبان آكنده ديدگان ز اشك ، هر دم و شبان زيبا خط و خالند دورويان نقش باز مردم فريب و تيره دل پر ز آز برخي به وعده دل به بنده بسته اند . گم كرده راه و بيمار عشق و خسته اند . آنان نيازمند و چشم به داروي حيات هم غرق غفلت و هم عاشق ممات الهي با دانش اندك و سياق خود سعي بر خشنودي تو داريم . اما زمان گذشت و هنوز با منزل امنت فاصله داريم . گرد پيري و بيم دوري راه ، غم جانكاهي را بر دوشمان نهاده در كمال ناتواني عزم لقاء تو كرده ايم . اي فرياد رس ، دستان ما را با رحمتت پر نعمت نما . تا زنده ايم لباس عافيت و بي نيازي بر تن نحيفمان بپوشان . و ناديده انگار نقصان و گناه كوچك و بزرگ ما روشن نما ديدگان نابيناي ما را با بارش نعمات و روزيت بنما بر ما راه خداشناسي را بساز كار ما و بنواز ما را به لطف و بخشش خويش و قهر خود را فرو ريز بر نامردمان ناراست كه به تزوير و نيت پليد ، خود را خداگونه نمايش مي دهند . و گرگاني آراسته به پوستين گوسفند را بر آتشي از خشم ، بر جاي خويش بنشان جادة موفقيت را تا زنده ايم پيوسته در مسيري كه مي پسندي هموار نما و ما را با تن هاي غير مقربت تنها مگذار حاجات ما را خود برآر تا آن را از روي نياز ، نزد بندگان نبريم . بدي هاي ما را ببخش تا با كوله بار شرمندگي و گناه از اين دنيا نرويم . تا روز واپسين شرمنده و سر به زير نباشيم .
مي توان گفت و شنيد آن صداي نتراشيده و مذبوح ركيك مي تراود ز دهان مردم رنگارنگ مي خراشد دل و روح معصوم مملو ست اين فضا از قهقه مستانه پر ز نكبت ، واژه ي پست و سخيف خنده اي زهر آلود ، كه ز غيرت خالي است . در پس تاريكي ، اندرون چه نمايي زيبا !! مي توان ديد ريا كه قالب شده در ستر پرستش بي اساس و بنيان چه غريب است كسي با دلي نا همراه چون كه تمكين نكند کام داران را مي نوازند رفيقان شفيق كه به دستان و به دل گشته همراه به قعر تاريكي آري ، آري عارفان و عاشقان تنهايند . انتظار ياري ، از بالا دارند . آسمان ابر آلود ، به دلش غم دارد . اشك چشمش جاري است .
درباره وبلاگ
 به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب
پيوندها
نويسندگان
|
|||
 |
تبادل لینک هوشمند 