بي تو غرق غفلت و به هواي خويش اسيرم .

رويم سوي توست و دل به ديگر جاي دارم .

اگرچه راه رسم دويدن ديده و پاي دارم .

قصدم راه توست اما گاهي گم گشته و به بيراهه مي روم .

سرگشته و حيران ، بيهوده مي دوم .

يادت مي كنم به بندگي ات ايستاده و پيشاني خويش بر خاك مي سايم .

در سنگلاخ عشق بي باك مي آيم .

خشنوديت مي جويم اما گاهي موفق وگاه ناآگاه به وادي شهوت و حرص قدم مي گذارم .

صبر با ظفر را به لطفت  نزديك مي شمارم .

از جان و دل مقامت را ستوده و به بزرگيت و بخشش ات ايمان دارم .

 گاه هواي درون با اغواي ديو بيرون با هم ساخته و مرا به گمراهي كشانده

و مردماني را مي بينم كه بر خاك مزلت نشانده

هر جا به بازي انسان ها جمع دل و دين موجب كمرنگي ايمان و رونق ريا شده

نور هدايتت چراغي منير و ضيا شده

كسب همه به بازار يكدلي و يكرنگي كساد

خوش مي درخشد سالوس و ريا و فساد

جوشان ضمير و طوفان به دل ، نالان زبان

آكنده ديدگان ز اشك ، هر دم و شبان

 زيبا خط و خالند دورويان نقش باز

مردم فريب و تيره دل پر ز آز

برخي به وعده دل به بنده بسته اند .

گم كرده راه و بيمار عشق و خسته اند .

آنان نيازمند و چشم به داروي حيات

هم غرق غفلت و هم عاشق ممات

الهي با دانش اندك و سياق خود سعي بر خشنودي تو داريم .

اما زمان گذشت و هنوز با منزل امنت فاصله داريم .

 گرد پيري و بيم دوري راه ، غم جانكاهي را بر دوشمان نهاده

در كمال ناتواني عزم لقاء تو كرده ايم .

اي فرياد رس ، دستان ما را با رحمتت پر نعمت نما .

تا زنده ايم لباس عافيت و بي نيازي بر تن نحيفمان بپوشان .

و ناديده انگار نقصان و گناه كوچك و بزرگ ما

روشن نما ديدگان نابيناي ما را با بارش نعمات و روزيت

بنما بر ما راه خداشناسي را

بساز كار ما و بنواز ما را به لطف و بخشش خويش

و قهر خود را فرو ريز  بر نامردمان ناراست كه به تزوير و نيت پليد ، خود را خداگونه نمايش مي دهند .

و گرگاني آراسته به پوستين گوسفند را بر آتشي از خشم ، بر جاي خويش بنشان

جادة موفقيت را تا زنده ايم پيوسته در مسيري كه مي پسندي هموار نما

و ما را با تن هاي غير مقربت تنها مگذار

حاجات ما را خود برآر تا آن را از روي نياز ، نزد بندگان نبريم .

بدي هاي ما را ببخش  تا با كوله بار شرمندگي و گناه از اين دنيا نرويم .

تا روز واپسين شرمنده و سر به زير نباشيم .